سر آلفرد جوزپ هیچکاک (Sir Alfred Joseph Hitchcock) در سال ۱۸۹۹ در شهر لندن به دنیا آمد
همفری دیفارست بوگارت با نام مستعار بوگی در سال ۱۸۹۹ در نیویورک آمریکا به دنیا آمد
پدرش جراح و مادرش ویراستار یک مجله بود. وی دوران کودکی خود را در نیویورک آمریکا و در مدرسه ترینیتی سپری کرد.
بوگی برای ادامه تحصیل در رشته پزشکی به آکادمی فیلیپس در آندورا رفت، اما پس از مدتی از آنجا اخراج و به ارتش پیوست.
سر چارلز اسپنسر چاپلین (Sir Charles Spencer "Charlie" Chaplin) در ۱۶ آوریل سال ۱۸۸۹ در لندن به دنیا آمد
چارلی مهمترین و تاثیرگذارترین شاگرد مک سنت و فرزند یک نمایشگر تالارهای محلی موسیقی انگلیسی به نام جرالدین چاپلین بود.
والدین چاپلین هر دو هنرمندانی در سالن بزرگ شهر لندن بودند و هر دو بازیگر و آوازه‌خوان، اما پیش از آنکه وی ۳ ساله شود از هم جدا شدند.
چارلی آواز خواندن را از مادرش آموخت. بعدها مادرش دچار بیماری روانی می‌شود و در یک آسایشگاه در حوالی لندن بستری می‌شود.
اصطلاح سینمای مستقل (independent cinema) به روشی سینمایی اشاره می‌کند که نسبت به سینمای رایج و مسلط در مواردی به صورت یک آلترناتیو در می‌آید یا موضعی مخالف به خود می‌گیرد.
سینمای مستقل خود حاوی طیفی از شیوه‌های فیلمسازی است که هم تجاری و هم غیرتجاری هستند و در عین حال در محدوه‌ای خارج از نظام‌های توزیع و عرضه فیلم قرار دارد.
شیوة مستقل هم مانند تمامی گونه‌های فیلمسازی در سینما از سوی عوامل ایدئولوژیک، فناورانه و اقتصادی حمایت می‌شود و به وسیلة آنها شکل می‌گیرد.
مفهوم سینمای مسلط برای درک سینمای مستقل از بیشترین اهمیت برخوردار است. سینمای کلاسیک هالیوود به الگویی برای سینمای باب روز (جریان اصلی) در بیشتر نقاط دنیا تبدیل شده است و بسیاری از کشورها هنوز از شیوة موفقیت‌آمیز تولید هالیوود تقلید می‌کنند، اما از سال‌های اولیه قرن بیستم، سنتی از چالش یا مخالفت علیه محصولات استاندارد شده و روش‌های تولیدی سینمای حاکم به وجود آمده است.
سینمای مستقل برای فیلمسازان فرصت گلاویز شدن با موضوعات و استفاده از روش‌های متضاد با روش‌های جریان غالب، فرصت استفاده از وجوه متفاوت با شکل‌های استودیویی، فرصت کشف روابط جدید میان متن سینمایی و مخاطب و فرصت دنبال کردن فیلمسازی را در بافتی غیر تجاری به وجود آورده است.
به خاطر همین دلیل آخر است که فیلمهای مستقل با اتکا به روش‌های حمایت خصوصی، کمک‌های دولتی (از طریق مؤسساتی مانند شورای فیلم در بریتانیا و یا بنیاد ملی هنر در آمریکا)، گروه‌های نوع‌دوست (بنیاد گوگنهایم) یا به وسیلة شرکت‌های تلویزیونی (شبکه ۴ بریتانیا و تلویزیون عمومی ایالات متحده) از لحاظ مالی تأمین می‌شوند.
عبارت سینمای مستقل معنایی جهانی ندارد، و به طور مناسب‌تری در رابطه با تبلور خاص استقلال سینمایی در زمینه‌های فرهنگی و تاریخی ویژه در نظر گرفته می‌شود.
سینمای مستقل در بریتانیا در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ با تولید فیلمهای آموزشی، مستند و تجربی رشد یافت.
شناخته‌شده‌ترین این فیلم‌ها، آنهایی هستند که از جانب دولت و از طریق نهادهایی چون هیات بازاریابی امپراتوری (Empire marketing board) و یا واحدهای فیلم جی اف او (GFO film units) که هر دو تحت رهبری جان گریرسون بودند، مورد حمایت قرار گرفتند.
با آنکه گریرسون شخصاً از اینکه حمایت دولتی؛ استقلال فیلمهای او را به خطر نینداخته است، راضی بود اما به هر حال باید این پرسش را مطرح کرد که هر شیوة فیلمسازی که از سوی گروهی خارجی تأمین مالی شود، واقعاً تا چه اندازه می‌تواند مستقل باشد.
انگیزة گریرسون برای کار در زمینه فیلم مستند از مخالفت وی با فیلمهای تخیلی - که آنرا را صرفا پر زرق و برق توصیف می‌کرد - نشات گرفت.
این نوع مستند سازی‌ها هم مانند بسیاری از فیلمهای مستقل، به شکل‌های رایج برای فیلمهای سینمایی توزیع نشدند و صرفا در کلوپ‌های فیلم، میتینگ‌های اتحادیه‌های کارگری، احزاب سیاسی و در مدارس به نمایش در آمدند.
سه نوع گسترده از تولید فیلم مستقل در آمریکا طی بیست سال پس از جنگ جهانی دوم، گسترش یافت. فیلمسازان تجربی مانند مایا درن (Maya Deren) و استن براخاژ (Stan Brakhage) در شیوه فیلمسازی آوانگارد آمریکایی که بر نوعی ایدئولوژی از فیلم به عنوان بیان فردی تأکید می‌کرد، پیشگام شدند.
در سال‌های اولیه دهه ۱۹۶۰، فیلمسازان سرشناسی مانند شرلی کلارک (Shirley Clarke) و جان کاناویتس (John Cassavetes) با پس گرفتن رهبری از از سینماهای نو اروپا و ژاپن در "سینمای نو آمریکا" پیشتاز شدند، و این در حالی بود که در اواخر همین دهه، ریچارد لیکاک (Richard Leacock) و پنه بیکر (D.A.Pennebaker) شکل دیگری از شیوه فیلمسازی مستقل را در سینما - حقیقت به نمایش گذاشتند.
دلایل مرتبط با این مسئله که چرا فیلمسازان کار در بخش مستقل را انتخاب می‌کردند، متفاوت است. شاید بتوان مجموعه‌های اکشن در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ را که حاوی ملاحظات ایدئولوژیک و سیاسی بود و یا رد ساختار قدرت و مدل حاکم بر شیوه تولید هالیوودی را بتوان جزو این دلایل برشمرد.
اگر چه فیلمسازان آمریکایی مانند راس میر (Russ Meyer) و دیوید لینچ (David Lynch) برای فرار از کنترل و فرار از چنگ میثاق‌های حاکم بر سینمای مین استریم (جریان اصلی)، به کار در عرصه سینمای مستقل پرداختند تا آزادی خلاقانه و نظارت مولفانه خود را در مراحل مختلف فرایند تولید حفظ کنند؛ اما با این وجود، سنمای مستقل در حاشیه سینمای تجاری باقی ماند.
برای فیلمسازانی مانند ژان لوک گودار (Jean-Luc Godard) و کاساویتس استقلال - در میان سایر چیزها - این فرصت را به آنان داد تا سلطه فیلمنامه را به چالش بکشند و به شیوه‌های بداهه‌گویانه کار کنند ـ شیوه‌ای که از نظر هالیوود غیر اقتصادی است.
توزیع و نمایش فیلمهای مستقل هم مانند منابع سرمایه‌گذاری و شیوه‌های تولید به شیوه‌های مختلفی صورت می‌گیرد.
هدف فیلم‌هایی که به صورت مستقل ساخته شده‌اند، بیشتر بر پایه توزیع محدود بر مدار سینمای هنری است، اگرچه گه‌گاه فیلمی که برخوردار از استعداد تجاری قوی باشد ممکن است برای پخش از طرف یک استودیو یا یکی از شرکت‌های پخش اصلی انتخاب شود.
فیلمهای کوتاه و مستندها اغلب به وسیلة شرکت‌های تعاونی مانند کارگاه‌های فیلم که در دهه ۱۹۶۰ تأسیس شدند و یا به توسط سازمان‌های هنری که از طرف دولت به آنها یارانه پرداخت می‌شود، پخش و نمایش داده می‌شوند.
The first recorded instance of photographs capturing and reproducing motion was Eadweard Muybridge's series of photographs of a running horse, which he captured in Palo Alto, California, using a set of still cameras placed in a row. Muybridge's accomplishment led inventors everywhere to attempt forming devices that would similarly capture such motion. In the United States, Thomas Alva Edison was among the first to produce such a device, the kinetoscope, whose heavy-handed patent enforcement caused early filmmakers to look for alternatives
نیکولاس کیم کاپولا در سال ۱۹۶۴ در کالیفرنیای آمریکا به دنیا آمد
پدرش آوگوست کوپولا پروفسور ادبیات و مادرش جوی فوگلزانگ آلمانی، طراح و عمویش فرانسیس فورد کاپولا کارگردان سه گانه پدر خوانده است.
کیج در اوایل دوران پیشرفت شغلی خود نام خانوادگی خود را تغییر داد تا بتواند شهرت خود را جدا از خانواده کسب کند. او دو بار نامزد اسکار شده‌است.
چرخش ماهیانه ده‌ها میلیارد دلاری سینمای آمریکا در حال حاضر این کشور را به مهم ترین سازنده فیلم و غول صنعت سینما تبدیل کرده است.
وجود بیش از ۸۰۰۰ سالن سینما و تولید سالیانه بیش از ۳۵۰۰ فیلم اعم از فیلمهای بزرگ و دارای اکران گسترده و فیلمهای مستقل و کوچک اکران محدود؛ همگی نشان از شور صنعت سینما در این کشور دارد.
با این همه سینمای آمریکا وامدار همیشگی صاحب منصبان سینمای دیگر کشورها بوده است. از سال ۱۹۰۱ که صنعت فیلمسازی به صورت بسیار محدود در بندر نیویورک شکل گرفت تا یک دهه پس از آن که کالیفرنیا مهد سینما شد، این بزرگان سینمای کشورهایی مثل آلمان و فرانسه و انگلستان بودند که عوامل تولید را در آمریکا فراهم می کردند. در واقع کمپانی‌هایی مثل یونایتد آرتیستز؛ والت دیسنی و بعدها برادران وارنر؛ کلمبیا؛ پارامونت و غیره همگی بر اساس این طرز تفکر بنیاد نهاده و گسترش یافتند.
در منطقه آمریکای‌شمالی؛ فستیوال بین‌المللی فیلم شیکاگو یکی از قدیمی‌ترین و معتبرترین فستیوال‌های فیلم شناخته می‌شود.
جشنواره بین المللی فیلم شیکاگو (Chicago international film festival) به فیلمهای مستقل و غیر آمریکایی می‌پردازد. فستیوالی که ۴۹ سال پیش در اکتبر۱۹۶۵ اولین دوره‌اش برگزار گردید؛ حالا به گسترش و توسعه فراوانی دست پیدا کرده و بخش‌های متنوعی را ارائه می‌کند. در حقیقت در ابتدای کار؛ سینمای آمریکا هدف اصلی این جشنواره نبوده است. اگرچه حدود چند سال بعد برخی تولیدات مستقل آمریکایی نیز در جشنواره فیلم شیکاگو حضور داشتند.
فستیوال شیکاگو به غیر از چند سال ابتدایی دهه ۸۰ که جشنواره در ماه نوامبر برگزار گردید؛ عمدتا در سال‌های دیگر؛ همان هفته اول اکتبر بین ۱۲ تا ۱۴روز برگزار شده است.
مهمترین جایزه جشنواره بین‌المللی فیلم شیکاگو هوگوی طلایی (Gold Hugo) است که البته در مرتبه‌های بعدی هوگوی نقره‌ای و برنزی نیز به بهترین‌ها اهدا می‌شود. از دیگر جوایز مهم این جشنواره «پلاک طلایی» قابل اشاره است. که البته هر کدام از این جوایز در بخش‌های مشخص شده و اختصاصی به برگزیدگان تقدیم می‌گردد چنانچه «هوگوی طلایی» مختص بهترین فیلم جشنواره است و دو هوگوی نقره و برنز به شایسته‌های دوم و سوم تعلق دارد.
اگر چه حرفه‌ای‌ها آثارشان در فستیوال فیلم شیکاگو پذیرفته می‌شود اما عمده کارگردان‌ها و تهیه‌کننده‌ها متعلق به سینمای آمریکایی نیستند. از این روست که قبلا هم ذکر شد جایزه بزرگ این فستیوال یعنی همان (گراند پرایز فستیوال)؛ با نام هوگوی طلایی به منتخبان سینمای دیگر کشورها اهدا می‌شود.
از سوی دیگر بزرگان سینما طی برگزاری این جشنواره با شرکت در هیات انتخاب فیلم و هیات ژوری بار جشنواره را بالا می‌برند، در طی سالیان اخیر استیون اسپیلبرگ، سوزان ساراندون، کامرون کرو، نیکلاس کیج از سینماگران شناخته شده‌ای بودند که در فستیوال بین‌المللی فیلم شیکاگو حضور داشتند.
آرنولد آلویس شوارزنگر (Arnold Schwarzenegger) ژوئیه سال ۱۹۴۷ در اتریش به دنیا آمد.
شوارزنگر در اتریش به دنیا آمد، مدت زیادی در آلمان زندگی کرد و همواره موفقیت‌هایش را مدیون یک اتریشی-آلمانی زبان می‌داند. پدر او گوستاو شوارزنگر افسر پلیس نازی و مادرش آرلیا جادرنی بود. وی همسر ماریا شرایور بانوی اول کالیفرنیا و خواهرزاده جان اف کندی است.
وی در سال ۱۹۶۵ در ۱۸ سالگی وارد ارتش اتریش شد و یک سال از عمر خود را در آنجا گذراند و در آنجا بیشتر ورزش بدن‌سازی می‌کرد. چندی بعد او اتریش را ترک کرد و به آلمان رفت.
جان جوزف نیکلسون معروف به جک نیکلسون ۲۲ آوریل سال ۱۹۳۷ در نیویورک به دنیا آمد.
مادرش جون فرنسس نیکلسون (جون نیلسون) صاحب یک پیرایشگاه و پدرش خانواده را ترک کرد. چون مادرش کار می‌کرد نگهداری از جک به عهده مادربزرگش بود. 6 ماه قبل از به دنیا آمدن جک، مادرش با مردی ایتالیایی ازدواج کرد.
وی در 17 سالگی و در کالیفرنیا به عنوان یک پادو در کمپانی M.G.M مشغول به کار شد. همانجا بازیگری آموخت و در بسیاری از نمایش‌ها و برنامه‌های تلویزیونی بازی کرد.