در دهه ۱۳۶۰، سایه جنگ بر سر تمام شئونات زندگی مردم است. سینما هم به جنگ فکر می‌کند. در ابتدا جنگ همان‌طور در سینما بازتاب داده می‌شود که فیلم‌های بدنه پیش از انقلاب. فقط شخصیت‌ها عوض شده‌اند، ولی موقعیت‌ها همان موقعیت‌هاست. کم‌کم نگریستن به سینما هم عوض می‌شود. کارگردانان جدیدی می‌آیند که سینمای دفاع مقدس برای‌شان مقدس است. به انقلاب و جنگ و تحولات جدید باور دارند و باورشان را در فیلم‌شان می‌نمایند. درضمن، کارگردانان درجه اولی که از پیش از انقلاب مانده‌اند، نشان می‌دهند که بی‌جهت ستایش نمی‌شده‌اند و اگر امکانش باشد می‌توانند همچنان استادی‌شان را نشان دهند.
