از نیمه دوم دهه ۱۳۲۰، سینما در ایران تولدی دوباره یافت. تلاش‌های دوره اول فیلمسازی در ایران در حالی به شکست انجامیده بود که همزمان سینما در دنیا به عنوان هنری نوظهور مرتب رشد و ترقی می‌یافت. با این حال، کوچک‌ترین موفقیتی که برای فیلمی ایرانی حاصل می‌شد، عده‌ای را به فعالیت در سینما ترغیب می‌کرد. موفقیت فیلم‌هایی مثل «توفان زندگی» و «شرمسار» این امید را به وجود آورد که هرچند افتان و خیزان، اما می‌شود در مسیر پردست‌انداز سینمای ایران حرکت کرد و آروز داشت که زمانی این زمین ناهموار از پی‌آمد پاکوب آنها که خستگی به جان‌شان اثر ندارد، پای دیگر رهروان را نفرساید و نخراشد و امید رسیدن به مقصدی رویایی را در دل‌شان روشن بدارد. سینما کم‌کم آنقدر جدی گرفته شد که نقدش کردند و از کاستی‌ها و نقصان‌هایش نوشتند و ریشخندش کردند، اما امید از آن نبریدند و دل در گرو بالیدنش داشتند.
