جشنواره بین‌المللی فیلم مسکو یک رویداد بین‌المللی فیلم است که نخستین دوره آن در سال ۱۹۳۵ برگزار شد.
نخستین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم مسکو در سال ۱۹۳۵ به دستور استالین رهبر شوروی و به عنوان رقیبی برای جشنواره فیلم ونیز برگزار شد و در حال حاضر از سال ۱۹۵۹ هر ساله به صورت منظم هرساله در شهر مسکو در پایان ماه ژوئیه برگزار می‌شود.این جشنواره یکی از معتبرترین و قدیمی‌ترین جشنواره‌های بین‌المللی فیلم در سراسر جهان است.
جشنواره فیلم سه قاره (Three Continents Festival) از سال 1973 هر سال در شهر نانت کشور فرانسه برگزار می‌شود
این جشنواره سینمایی به همت دو برادر به نام‌های فیلیپ و آلن ژلادو پایه گذاری شد و هدف آنها پشتیبانی از استعدادهای جدید فیلم‌سازی بود.
جشنواره فیلم سه قاره نانت چون به سینمای قاره‌های آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین می‌پردازد به این نام خوانده می‌شود.
در این جشنواره فقط فیلم‌های بلند داستانی و مستند نمایش داده می‌شود و پس از جشنواره کن، مهمترین رویداد سینمایی فرانسه به حساب می‌آید.
خانه سینما به عنوان جامعه اصناف سینمای ایران، فعالیت خود را از سال ۱۳۶۸ آغاز کرد.
در این سال اعضای هیات مدیره که از سوی مدیران وقت وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منصوب شده بودند مسوولیت این نهاد صنفی را برعهده داشتند.
از زمان آغاز فعالیت خانه سینما به عنوان محل تجمع صنوف مختلف سینمایی، تا زمان اعلام تاسیس آن ۴ سال طول کشید و این زمان شامل عضوگیری از اعضای صنف‌های مختلف سینما و معرفی بیشتر این نهاد به آنها بود. به همین دلیل تاریخ فعالیت رسمی خانه سینما فروردین ۱۳۷۲ و زمان ثبت آن در ادارۀ ثبت شرکت‌ها و مؤسسات غیرتجاری تهران مهر ماه ۱۳۷۲ ذکر شده است.
جشنوارهٔ بین‌المللی فیلم فجر، جشنواره‌ای سینمایی است که از سال ۱۳۶۱ و معمولاً در دهه فجر هر سال در تهران برگزار می‌شود
این جشنواره توسط بنیاد سینمایی فارابی و زیر نظر وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار می‌شود.
در سال‌هایی که از طول عمر این جشنواره می گذرد، آیین نکوداشت شخصیت های مهم سینمای جهان برگزار شده است. از شخصیت هایی که در مقام داور نیز با جشنواره فیلم فجر همکاری داشته اند، می توان به عنوان نمونه به فولکر شلوندورف، کریشتف زانوسی، رابرت چارتف، سمیح کاپلان اوغلو، بروس برسفورد، پرسی ادلون، پل کاکس، شیام بنگال، بلا تار، یان تروئل، هلما سندرس برامس، الیا سلیمان، آنییژکا هولاند، آندری زویاجینتسف، رستم ابراهیم بکف و … اشاره کرد.
بهرام بیضائی در سال ۱۳۱۷ در تهران به دنیا آمد. خانواده‌اش اهل کاشان و آن‌گونه که خود بیضایی نوشته در کار تعزیه بودند. وی در سال‌های آخر دبیرستان دو نمایشنامه با زبان تاریخی نوشت
بیضایی بعد از اخذ دیپلم در رشته ادبیات وارد دانشگاه شد اما ناتمام این رشته را رها کرد و در سال ۱۳۳۸ به استخدام اداره کل ثبت اسناد و املاک دماوند درآمد.
وی در سال ۱۳۴۱ به اداره هنرهای دراماتیک که بعدها به اداره برنامه‌های تئاتر تغییر نام داد رفت و در این سال پژوهش‌های نمایش در ایران را در مجله موسیقی چاپ کرد.
جشنواره بین‌المللی فیلم انیمیشن انسی ( Festival International du Film d'Animation d'Annecy) یک جشنواره مربوط به پویانمایی است که هر ساله در آغاز ماه ژوئن در شهر انسی فرانسه برگزار می‌شود.
شروع این جشنواره به سال ۱۹۶۰ برمی‌گردد.در ابتدا این جشنواره به‌صورت دوسالانه برگزار می‌شد اما از سال ۱۹۹۸ به رخدادی سالانه تبدیل گشت. در این جشنواره کارتون‌هایی که از تکنیک‌های مختلفی نظیر کارتون پویانمایی‌شده و کات اوت استفاده می‌کنند به رقابت می‌پردازند.
سینمای ایران در دهه ۱۳۸۰، جز در عرصه تجاری، در عرصه بین‌المللی هم بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد. سینما برای سینماروها مهم است و سینما از جامعه و مناسباتش دور نیست.
موفقیت‌های تازه اقتصادی در سینمای ایران در دهه ۱۳۸۰ رقم می‌خورد. رقم‌هایی که پیش‌تر دور از دسترس به نظر می‌رسیدند، در این دهه ممکن شدند. سینمای ایران جز در عرصه تجاری، در عرصه بین‌المللی هم بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد. سینما برای سینماروها مهم است و سینما از جامعه و مناسباتش دور نیست. مردم بخشی از مشکلاتشان را در سینما می‌بینند و از دیدن اینکه بازتاب تصاویر و خواست‌ها و نیازهایشان راهی به پرده پیدا کرده راضی‌اند. البته عده‌ای نیز از این وضع گلایه دارند و معتقدند که سینمای اجتماعی ایران راه سیاه نمایی را برای ربودن جوایز جشنواره‌ها در پیش گرفته و سینما مشکلات را آگراندیسمان و موفقیت‌های جامعه را تحقیر می‌کند. در انتهای این دهه، با رخدادهای اجتماعی ـــ سیاسی، سینمای دولتی تصمیم می‌گیرد با سرمایه‌گذاری‌های بزرگ سهمی بیشتر از تولیدات سینما را به خود اختصاص دهد.
بزرگترین غافل‌گیری نیمه نخست سینمای دهه ۱۳۷۰ نخل طلای عباس کیارستمی برای فیلم «طعم گیلاس» بود. در ادامه این دهه «آژانس شیشه‌ای» با موضوعی ملتهب و پرداختی ماهرانه که آن را به فیلمی آیکونیک و برآمده از روح زمانه بدل کرد، شخصیتی فرعی شبیه به عباس کیارستمی داشت که بی‌تفاوتی او را به جامعه ایرانی نکوهید.
بزرگترین غافل‌گیری نیمه نخست سینمای دهه ۱۳۷۰ نخل طلای عباس کیارستمی برای فیلم «طعم گیلاس» است، هرچند اگر مساعدت وزارت خارجه نبود، فیلم احتمالا حتی به نمایش خشک و خالی جشنواره هم نمی‌رسید و دست سینمای ایران تا امروز از نخل طلا کوتاه می‌ماند. در نیمه دوم این دهه، سینمای موسوم به دوم خرداد با پرداختن به موضوعاتی که پیش‌تر خط قرمز محسوب می‌شدند، پوست‌اندازی سینمای ایران را رقم زد.
در دهه ۱۳۶۰، سایه جنگ بر سر تمام شئونات زندگی مردم است. سینما هم به جنگ فکر می‌کند.
در دهه ۱۳۶۰، سایه جنگ بر سر تمام شئونات زندگی مردم است. سینما هم به جنگ فکر می‌کند. در ابتدا جنگ همان‌طور در سینما بازتاب داده می‌شود که فیلم‌های بدنه پیش از انقلاب. فقط شخصیت‌ها عوض شده‌اند، ولی موقعیت‌ها همان موقعیت‌هاست. کم‌کم نگریستن به سینما هم عوض می‌شود. کارگردانان جدیدی می‌آیند که سینمای دفاع مقدس برای‌شان مقدس است. به انقلاب و جنگ و تحولات جدید باور دارند و باورشان را در فیلم‌شان می‌نمایند. درضمن، کارگردانان درجه اولی که از پیش از انقلاب مانده‌اند، نشان می‌دهند که بی‌جهت ستایش نمی‌شده‌اند و اگر امکانش باشد می‌توانند همچنان استادی‌شان را نشان دهند.
سینمای متفاوت در این دهه با اعتماد به نفس بیشتری رشد می‌کند. در گیشه موفقیتی حاصل نمی‌شود و مردم هم راغب به تماشا نیستند. کمی مانده به لحظه سقوط، «سینمارکس» در زبانه‌های آتش خاکستر می‌شود و دل‌ها در فراغ تن‌های سوخته در سینما می‌سوزد.
ابتدای این دهه مصادف می‌شود با نمایش چند فیلم موصوف به «سینمای خیابانی». سیمای مرد جوان زخم‌خورده که از جایگاه اجتماعی‌اش به تنگ آمده و عاصی شده و در خیابان راه طغیان در پیش گرفته. خیابان گفتمان می‌شود و محل احقاق حق. با اینکه از ابتدا مشخص است انتهای مسیر ضدقهرمان به نیستی و مرگ می‌رسد، اما این راهی است که باید رفت. ضدقهرمان خسته و بریده از همه‌جا و همه‌کس نه اهل فرار و پا پس کشیدن است و نه اهل قرار و دل دادن و ماندن. می‌رود که نرسد و تمام شود.